benim mutluluğum ancak bana yetecek kadar
sevmemekten değil paylaşmayı
kırılmaktan korkmaya alışıyor insan, kısacık sürelerde
insanız işte deyip geçmeyi öğreniyor
ve hep bi parçası eksik kalıyor giden kocaman hayatlardan sonra,
sadece bir parça ama, koskocaman bir hayata karşılık
haksızlık değil mi sorusu bile havada kalıyor
havada kalan pek çok şeyin yanında
çamaşırlar gibi, ipe dizilmiş, temmuz sıcağında
üzüntüm bana yetecek kadar, paylaşma çabası yersiz
ve umursamamak da insanlar için
daha çok adımı yazdırıyorum kahve bardaklarına, böyle havalarda
tırnaklarımı boyayıp dışarı atıyorum kendimi
daha çok susmak için öğlen sonralarında
pek çok yersizin arasında kaybolmak ne tuhaf
ve kaybolmak başka bir hikayede, başka bir satırda, başka bir tebessüm çıkmazında
24 Mayıs 2011 Salı
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder