Hiç unutmam (nasıl unuturum ki) bir gün eve dönüyorum, biri var yanımda, ben yalnızım. Biri gitmiş galiba, birilerinin omzunda ağlamışım. Öyle yürüyorum sokakta, ekim ayı, soğuk vuruyor yüzüme, hissetmiyorum ben. Çok da soğuk değil galiba, ben üşümeye başladığımda. Bir ses duyuyorum galiba, biri konuşuyor benimle, ona bakıyorum ben, birini görüyorum, o değil, ben değilim. Birşeyler geçiyor aklımdan ama çok tehlikeli. Karşımda biri konuşuyor, güzel dudakları var, ne anlatıyor acaba?
Ne yaşıyorsam ben, biçimlenmiş galiba çok önceden
kesin ağlıyor olmalıyım şimdi
kesin ağlıyor olmalıyım
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
çok içten duygularınızı yazıya dökmüşsünüz
YanıtlaSilgerçekten çok beğendim
etkileyici
umarım mutlu yazılarınızı da okurum :) çünkü melankoli insanın yakasını kolay kolay bırakmıyor ve aynı zamanda böyle kelimeler döktürüyor dudaklardan...
Merhaba. Okumanıza beğenmenize çok sevindim.
YanıtlaSilSizin dileğinize bazen ben de katılıyorum açıkçası. O da olur sanırım bir gün. Şimdilik halimiz ahvalimiz budur.
Teşekkürler